De river Kwai

Vandaag zouden we dan toch eindelijk Bangkok verlaten. Vroeg opstaan (bleek achteraf een uur te vroeg te zijn) want om 6.30 stond de gids klaar … ok 7.30 dan :).


Een combinatie aan activiteiten vandaag eindigen bij de River Kwai bij het voor ons vanochtend nog onbekende en een beetje spannende 'riverhotel'.


Even een verslag in delen.


Deel 1: de trein
Met de auto (heerlijk, alle baggage in de auto laten, kun je lekker zonder baggage de dag door) werden we door Bob en onze nieuwe chauffeur naar het treinstation gebracht.

Inside the 'Van'

Zo'n treinstation dat je als je het niet weet nooit zou vinden. Je slaat de hoek van een straat om en ineens eindigt daar een spoor (blijkbaar). En daar vertrekt dus een trein. Alleen maar locals, geen toeristen. Op het treinstation vele hapjes, lekkernijen; de Thai (zoals Bob het aangeeft) eten de hele dag door.

Eenmaal in de trein een uurtje naar een vismarkt. Een mooie ervaring. Grappig om te zien dat alles precies past, je kan je vinger niet 1 cm uit het raam steken want dan kom je wel tegen muren, daken of takken aan. Alles is op verschillende plekken precies 'tegen het spoor' aan gebouwd. Hoe verder we komen hoe meer we Bangkok verlaten en we af en toe ook de natuur beginnen te zien: eindeloze jungle of landerijen (zoutbassins, plantages) en ja (alhoewel de rest het niet heeft gezien) de eerste apen: in de boom zag ik ze ongeveer 60 cm groot schat ik baviaan-achtig.

De markt bleek inderdaad een vismarkt te zijn, erg lokaal en echt Thais zonder enige andere toerist in de buurt. Lekker een kwartiertje langs alle kraampjes gelopen met de meest rare soorten vis en al het andere dat je in het water kan vinden. Bleek ook dat we langs de kust gingen en dat dit 1 van de grotere visplaatsen waren. Diverse mensen met gele strepen op het gezicht: Bob legde uit dit zijn mensen uit Myanmar, daar zijn de gele strepen een vorm van make-up. Ze zijn met velen deze kant op gekomen en doen vaak de beroepen waar de Thai niet zo'n zin in hebben (hmmm kennen we ook in Nederland uit het verleden?). Waaronder dus vissen.

Daarna weer terug in de airco van de Van, net voordat we wegsmelten zeg maar. Uurtje rijden en een korte stop bij een kokosnootplantage waar ze suiker maken. Mooi concept: de 'nectar' van de bloemen laten ze koken in 4 verschillende stadia van hitte (telkens de pan verplaatsen) en dan blijft uiteindelijk een soort suiker over wat in Thailand zeer veel wordt gebruikt om bijvoorbeeld te koken. Ook als een koekje erg lekker dus ook een paar gekocht.

Bovenin de bloem, links in het bakje de suiker van de kokosnoot boom

Het koken, hoe verder de pan naar deze kant, hoe verder het suiker 'opgedroogd / uitgekookt' is en de laatste pan hoeft nog maar een half uurtje.

De boiling pans van de andere kant. Eerst een paar uur op de dichtstbijzijnde (met minste temperatuur schat ik in) en dan zo verder opschuiven

Deel 2: De floating market


Dit deel zal eerlijk gezegd wat kort zijn. Het viel allemaal een beetje tegen omdat we qua verwachting geen enorme markt dachten te gaan bezoeken. Echter wat blijkt. De boot die je krijgt hoor bij 1 van de 'eilanden' van de markt en daar wordt je dan ook naar toe gebracht. En bij die eigenaar kun je dan je geld uitgeven. Vroeger kon je de hele markt over maar blijkbaar was dat teveel concurrentie :).


Wel een heerlijke boottocht op een longtailboot en diverse varanen gezien. De markt zelf ook leuk maar dus wel klein! Hieronder foto's en de film van de trein en de boot.

file

Werkelijk schitterend uitgesneden in hout. Eerst dachten we dat het Bath was, dus ongeveer 500 euro … valt mee. Maar nee 20.000 US dollar, dat mocht niet van Laura.

Deel 3: De bridge

Nog weer een uur in de auto verder naar de Bridge over de River Kwai. Daar een drietal zaken: de war cemetery, het museum (mooi en informatief en indrukwekkend) en de brug zelf.

Op de cemetary verbaasden we ons direct over het grote aantal Nederlanders dat er lag. Blijkt dat van de PoW's (Prisoners of War) Nederland het tweede land was na Engeland waarvan de militairen moesten meewerken aan de spoorweg. Een spoorweg die de Japanners overigens in 1939 al hadden uitgetekend, nog voordat de landen waren veroverd!

Halverwege 1942 is begonnen met de aanleg. En in het begin ook met relatief weinig slachtoffers. Echter begin 43 werd zowel het weer slechter (regentijd) als ook had het hoofdkwartier van de japanners besloten dat de aanleg sneller moest. En dus werden de porties eten kleiner, kwamen er meer PoW's en andere arbeiders, werden de werkuren lange en steeg het dodental gigantisch. Eind 43 was het spoor af en het ironische natuurlijk dat vanaf dat moment juist ook weer de Engelsen het probeerden te bombarderen. Die waren immers met name in Birma in gevecht met de Japanners en wilden de toevoerlijnen blokkeren. De Bridge over de River Kwai was na 5 bombardementen eindelijk geraakt en pas na de oorlog weer gerestaureerd.

Behalve PoW's werkten er ook vele aziatische mensen mee: uit Birma, Maleisie met name. Van al die doden (van de birmezen naar schatting 50% omgekomen van de 90.000 die mee werkten) geen graven zoals bij de PoW's. Totaal werkten er naar schatting 200.000 mensen aan de Birma-spoorlijn (de death railway) waarvan er zo'n 100.000 omkwamen. Als je op zo'n cemetary rondloopt en de namen ziet van ook vele Hollanders van nauwelijks 22,23 jaar komt het wel even binnen en zeker ook bij de oudere kinderen. In het museum werd dit allemaal zeer mooi uitgelegd in tekst en beeld!

Klein saillant detail: na de oorlog wilden de Engelsen dat de spoorweg zou verdwijnen. Met Birma in Engelse handen en Thailand onafhankelijk hadden ze geen zin in een verbinding. En dus werd een groot stuk tussen Birma en Thailand verwoest en het deel dat in Thailand lag aan de Thai verkocht voor ongeveer 1,25 miljoen (hoezo was het trouwens aan de Engelsen om dat te verkopen?). De Thaise minister van Communicatie was zo in z'n nopjes met de aankoop dat hij direct een inspectierit ging houden. Tijdens die rit is zijn trein op de Birma-spoorlijn in een ravijn gestort (een brug bleek er niet meer te zijn..) en de minister omgekomen. Dat was direct ook de laatste dode van deze spoorlijn, daarna is deze afgesproken en niet meer gebruikt!

Na het museum en de cemetary ook een bezoek aan de brug. Indrukwekkend als je daarbij in je hoofd hebt wat er allemaal gebeurd is; tegelijkertijd een 'tourist trap' met een paar honderd personen over de brug.

Direct al duidelijk wat we niet echt zo realiseerden: veel Nederlandse inbreng!

Bij de engelse graven vaak teksten van familie, overlevenden: soms hartbrekend

Vele Nederlanders. Uiteindelijk zijn alle PoW's op drie begraafplaatsen langs de spoorlijn begraven, eentje dus in Kanchaburi bij de Bridge.

Heel apart om te lezen: terwijl je weet hoeveel mensen er omkwamen; de jappanners vierden het moment dat ze van beide kanten (Birma en Thailand) bij elkaar kwamen en de spoorlijn dus 'af' was. Ze zetten een gouden spike in de bielsen van de spoorlijn op zo'n 260 kilometer (halverwege) van het begin in Thailand.

600+ houten bruggen op de spoorlijn conform een vast stramien. en 8 bruggen van metaal zoals die bij de Kanchaburi.

Standbeeld in het museum mede geschonken door de Nederlandse ambassade in Thailand.

In perspectief: het aantal doden en arbeiders. Eerst dus de Birmezen, rechts in de rij de PoW's.

De brug

Na de brug konden we dan eindelijk (vonden de kinderen) op weg naar ons 'rivierhotel'. Nog even stoppen bij de 7-11 omdat er hier bij het hotel geen winkels zijn in de 'jungle'.

Nu 10 uur 's avonds heb ik net genoten van vogels die langsvliegen terwijl ik op het terras op het water de blog schrijf, van libelles (nachtlibelles Henk kan dat?) en het constante geruis van het water. We verheugen ons op morgen: de Erawan watervallen (apen, zwemmen, vissen die aan je voeten knabbelen?) en dan waarschijnlijk weer een indrukwekkend deel: zelf op de trein over het dodenspoor. Morgenavond nog 1 nacht in dit paradijs voordat we vertrekken naar nog diepere jungle bij de olifanten!